Senofonte, nel suo ritratto idealizzato del re spartano Agesilao, insiste molto sulla sua filantropia e sulla sua bontà d'animo.

Ο Αγησιλαος, γιγνωσκων δ' οτι η μεν πορθουμενη και ερημουμενη χωρα ουκ αν δυναιτο πολυν χρονον στρατευμα φερειν, η δ' οικουμενη μεν σπειρομενη δε αεναον αν την τροφην παρεχοι, επεμελετο ου μονον του βια χειρουσθαι τους εναντιους, αλλα και του πραοτητι προσαγεσθαι. Και πολλακις μεν προηγορευε τοις στρατιωταις τους αλισκομενους μη ως αδικους τιμωρεισθαι, αλλ' ως ανθρωπους οντας φυλαττειν, πολλακις δε οποτε μεταστρατοπεδευοιτο, ει αισθοιτο καταλελειμμενα παιδαρια μικρα εμπορων, α πολλοι επωλουν δια το νομιζειν μη δυνασθαι αν φερειν αυτα και τρεφειν, επεμελετο και τουτων οπως συγκομιζοιντο ποι. Τοις δ' αυ δια γηρας καταλειπομενοις αιχμαλωτοις προσεταττεν επιμελεισθαι αυτων, ως μητε υπο κυνων μηθ' υπο λυκων διαφθειροιντο. Ωστε ου μονον οι πυνθανομενοι ταυτα, αλλα και αυτοι οι αλισκομενοι ευμενεις αυτω εγιγνοντο.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati