Επειδη δε εδεδεμεθα παντες εν τω αυτω και νυξ τε ην και το δεσμωτηριον συνεκεκλητο, ηκον δε τω μεν μητηρ τω δε αδελφη τω δε γυνη και παιδες, ην δε βοη και οικτος κλαοντων και οδυρομενων τα παροντα κακα, λεγει προς με Χαρμιδης, ων μεν ανεψιος, ηλικιωτης δε και συνεκτραφεις εν τη οικια τη ημετερα εκ παιδος, οτι· «Ανδοκιδη, των μεν παροντων κακων ορςις το μεγεθος. Οις γαρ εχρω και οις συνησθα ανευ ημων των συγγενων, ουτοι επι ταις αιτιαις δι ας ημεις απολλυμεθα οι μεν αυτων τεθνασιν, οι δε οιχονται φευγοντες, σφων αυτων καταγνοντες αδικειν. Ει ηκουσας τι τουτου του πραγματος του γενομενου, ειπε, και πρωτον μεν σεαυτον σωσον, ειτα δε τον πατερα, ον εικος εστι σε μαλιστα φιλειν, ειτα δε τον κηδεστην, ος εχει σου την αδελφην ηπερ σοι μονη εστιν, επειτα δε τους αλλους συγγενεις και αναγκαιους τοσουτους οντας».


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati