Λεων, επει γηραιος εγιγνετο και ουκετι εδυνατο δι αλκης την τροφην ποριζεσθαι, εγιγνωσκε δειν δι επινοιας τουτο πρασσειν. Και δη εις γλαφυρον σπηλαιον εισηρχετο και ενταυθα κατεκλινετο τε και προσεποιειτο νοσειν· και ουτω ο λεων, ως τα ζωα παρεγιγνετο ινα αυτον επισκεπτοιτο, αυτα συνελαμβανε και κατησθιε. Επειδη ο λεων αφθονα θηρια εκτεινε, αλωπηξ το τεχνασμα αυτου συνιει και ου παρεγιγνετο, αλλ' απωθεν του σπηλαιου ιστατο και τω λεοντι ελεγε· «Πως εχεις, ω γερον;». Ο δε λεων «Κακως» απεκρινετο και ηρωτα· «Δια τι ουκ εισερχη;». Η δε αλωπηξ· «Ουκ εισερχομαι εγωγε· μανθανω γαρ απο των ιχνιων οτι τα ζωα εις το σον σπηλαιον εισερχο­νται, αλλ' ουκ εξερχονται». Ουτως οι φρονιμοι των ανθρωπων εκ τεκμηριων προορωνται τους κινδυνους και εκφευγουσιν.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati