L'uomo, quando ha buona sorte, tende a dimenticare i suoi limiti. Lo mostra la storia di una lampada che, colma d'olio, pensa di splendere più della luna.

Εν τη ναπη νυξ εστι και εν τω ουρανω η σεληνη λαμπει. Εν τη οικια η δεσποινα μετα των θεραπαινων λυχνον απτει και χλαιναν υφαινει. Ο δε λυχνος ελαιω μεθυει και φεγγει επι τη τραπεζη και λεγει· «Καλος και φαιδρος ειμι και την σεληνην τω φεγγει υπερβαλλομαι. Ει βουλομαι, και του ηλιου περιγιγνομαι». Αλλ' εξαπιναιως η δεσποινα την θυραν ανοιγνυσι και ανεμου πνοη συριζει και ο λυχνος σβεννυται. Εκ δευτερου η δεσποινα τον λυχνον απτει και λεγει· «Φαινε, λυχνε, και σιγην εχε· η σεληνη και ο ηλιος ουποτε εκλειπουσιν». Πολλακις και οι ανθρωποι εν τη ευτυχια τυφλοι γιγνονται.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati