Στρατιωτης τον ιππον, εως ο πολεμος ην, αφθονως κριθαις και χιλω ετρεφεν, επει συνεργον αυτον ειχεν εν τοις του πολεμου κινδυνοις. Οτε δε ο πολεμος κατεπαυετο και εν τη χωρα παλιν ειρηνη εγιγνετο, ο δεσποτης τω ιππω εν τοις γεωργικοις πονοις και εις βαρεις φορτους εχρητο, αχυρα μονον αυτω τροφην παρεχομενος. Οτε δε παλιν ο σαλπιγκτης τους της χωρας οικητας εις πολεμον ηγειρεν, ο δεσποτης αυθις τα οπλα ελαμβανεν, τον ιππον εχαλινου και αυτω επεβαινεν. Εν τη πορεια δε ο ιππος συνεχως κατεπιπτεν, επει ρωμην ουκ ειχεν, και τελος τω δεσποτη ελεγεν· «Απερχου νυν μετα των πεζων οπλιτων συ γαρ αφ' ιππου εις ονον με μετεποιεις, και πως παλιν εξ ονου ιππον θελεις εχειν;». Εν καιρω ασφαλειας ου δει των δυσχερων χρονων επιλανθανεσθαι.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati