Θαυμαζω δ' οταν ιδω τουτους μαθητων αξιουμενους, οι ποιητικου πραγματος τεταγμενην τεχνην παραδειγμα φεροντες λεληθασιν σφας αυτους. Τις γαρ ουκ οιδεν πλην τουτων οτι το μεν των γραμματων ακινητως εχει και μενει κατα ταυτον ωστε τοις αυτοις αει περι των αυτων χρωμενοι διατελουμεν, το δε των λογων παν τουναντιον πεπονθεν· το γαρ υφ' ετερου ρηθεν τω λεγοντι μετ' εκεινον ουχ ομοιως χρησιμον εστιν, αλλ' ουτος ειναι δοκει τεχνικωτατος οστις αν αξιως μεν λεγη των πραγματων, μηδεν δε των αυτων τοις αλλοις ευρισκειν δυνηται. Μεγιστον δε σημειον της ανομοιοτητος αυτων· τους μεν γαρ λογους ουχ οιον τε καλως εχειν ην μη των καιρων και του πρεποντως και του καινως εχειν μετασχωσιν, τοις δε γραμμασιν ουδενος τουτων προσεδεησεν. Ωσθ' οι χρωμενοι τοις τοιουτοις παραδειγμασιν πολυ αν δικαιοτερον αποτινοιεν η λαμβανοιεν αργυριον, οτι πολλης επιμελειας αυτοι δεομενοι παιδευειν τους αλλους επιχειρουσιν.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati