Μια μηλεα τετρυγητο και ουτε καρπον ειχεν ουτε φυλλον· γυμνοι παντες ησαν οι κλαδοι· και εν μηλον επεττετο επ' αυτοις ακροις ακροτατον, μεγα και καλον και των πολλων την ευανθιαν ενικα μονον· εδεισεν ο τρυγων ανελθειν, ημελησε καθελειν ταχα δε και εφυλαττετο το καλον μηλον ερωτικω ποιμενι. Τουτο το μηλον ως ειδεν ο Δαφνις, ωρμα τρυγαν ανελθων και Χλοης κωλυουσης ημελησενη μεν αμεληθεισα, οργισθεισα προς τας αγελας απηλθει Δαφνις δε αναδραμων εξικετο τρυγησαι και κομισαι δωρον Χλοη και λογον τοιονδε ειπεν οργισμενη· “Ω παρθενε, τουτο το μηλον εφυσαν Ωραι καλαι και φυτον καλον εθρεψε πεπαινοντος Ηλιου, και ετηρησε Τυχη. Και ουκ εμελλον αυτο καταλιπειν οφθαλμους εχων, ινα πεση χαμαι και η ποιμνιον αυτο πατηση νεμομενον η ερπετον φαρμαξη συρομενον η χρονος δαπανηση επικειμενον, βλεπομενον, επαινουμενον. Τουτο Αφροδιτη καλλους ελαβεν αθλον τουτο εγω σοι διδωμι νικητηριον. Ομοιους εχετε τους μαρτυρας· εκεινος ην ποιμην, αιπολος εγω. Ταυτα ειπων εντιθησι τοις κολποις· η δε εγγυς γενομενον κατεφιλησεν, ωστε ο Δαφνις ου μετεγνω τολμησας ανελθειν εις τοσουτον υψος· ελαβε γαρ κρειττον και χρυσου μηλου φιλημα.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati