Εθελω δ' ουν σοι, ω Ερμη, ειπειν, ωτινι εοικεναι μοι εδοξαν οι ανθρωποι και ο βιος απας αυτων. Ηδη ποτε πομφολυγας εν υδατι εθεασω υπο κρουνω τινι καταραττοντι ανισταμενας; Τας φυσαλλιδας λεγω, αφ' ων συναγειρεται ο αφρος: εκεινων τοινυν τινες μεν μικραι εισι και αυτικα εκραγεισαι απεσβησαν, αι δ' επι πλεον διαρκουσι και προσχωρουσων αυταις των αλλων αυται υπερφυσωμεναι ες μεγιστον ογκον αιρονται, ειτα μεντοι κακειναι παντως εξερραγησαν ποτε: ου γαρ οιον τε αλλως γενεσθαι. Τουτο εστιν ο ανθρωπου βιος: απαντες υπο πνευματος εμπεφυσημενοι οι μεν μειζους, οι δε ελαττους: και οι μεν ολιγοχρονιον εχουσι και ωκυμορον το φυσημα, οι δε αμα τω συστηναι επαυσαντο: πασι δ' ουν απορραγηναι αναγκαιον.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati